Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

Ομιλία Πρωτοπρεσβυτέρου π.Γεωργίου Δορμπαράκη για τον Γέροντα Πορφύριο.

Το απόγευμα του Σαββάτου 6 Απριλίου 2013,  επισκέφθηκε τη Μονή μας ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού π.Γεώργιος Δορμπαράκης, Θεολόγος, Φιλόλογος και Συγγραφέας και η Πρεσβυτέρα του κ.Σοφία Δορμπαράκη, Φιλόλογος. Αμέσως μετά τον Εσπερινό στο Καθολικό της Μονής, τον οποίο τέλεσε ο π.Γεώργιος, συμπαραστατούμενος από τον Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως Καρπάθου και Κάσου Πανοσ. Αρχιμ. π.Μιλτιάδη Μίτσελλ, τον Εφημέριο του Μεσοχωρίου Ιερομόναχο π.Αθανάσιο Γκότση, τον Ηγούμενο της Μονής π.Καλλίνικο και τους Διακόνους π.Λουκά Ναβρούζογλου και π.Αμβρόσιο Μαναρουλά, έγινε η ομιλία στην Τράπεζα της Μονής.
Ο π.Γεώργιος μίλησε με γλαφυρότητα. εμπεριστατωμένα και καρδιακά με θέμα: Τι ήταν ο Χριστός για τον Γέροντα Πορφύριο; Ακολούθησαν ερωτήσεις και απαντήσεις.
ΜπορείΤε να ακούσετε την ομιλία του Πρωτοπρεσβυτέρου π.Γεωργίου Δορμπαράκη στην Ιερά Πατριαρχική & Σταυροπηγιακή Μονή Αγ.Γεωργίου Βασσών με θέμα: Τι ήταν ο Χριστός για τον Γέροντα Πορφύριο;
 http://www.mixcloud.com/%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B9/pgdorbarakispporfyriosmoni-stgeorge-basson-karpathos/
 Μπορείτε, επίσης, μετά τις φωτογραφίες να διαβάσετε την περίληψη της ομιλίας του.
 













 
ΠΩΣ
ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ
ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ




6  πριλίου 2013



Γ
έροντας γιά τήν Εκκλησία μας δέν εναι πλς νθρωπος πού πό πλευρς φυσικς λικίας χαρακτηρίζεται τσι, λλά εναι γιασμένος κενος νθρωπος, πού νεξάρτητα πολλές φορές πό λικία (χουμε καί παιδιά Γέροντες, τούς λεγομένους παιδαριογέροντες) διακρίνεται γιά τήν πακοή του στήν Εκκλησία καί γιά τά διαίτερα χαρίσματα μέ τά ποα Θεός τόν χαρίτωσε, δίως μάλιστα γιά τήν τεράστια γάπη του, τέτοια πού τόν κάνει νά λειτουργε ς μία τεράστια γκαλιά γιά λους. Ενας τέτοιος Γέροντας  πού ντως ταν καί εναι (γιατί ο γιοί μας ξακολουθον καί ζον καί μετά τόν θάνατό τους) μιά γκαλιά γιά λους εναι καί Γέροντας Πορφύριος, γιά τόν ποο χουν γραφε καί γράφονται κόμη πάρα πολλά βιβλία, τά ποα μαρτυρον τήν παρουσία το Χριστο ν ατ. Καί στόν Γέροντα Πορφύριο δηλαδή φαρμόζεται λόγος το ποστόλου Παύλου πού λεγε: «Ζ δέ οκέτι γώ, ζ δέ ν μοί Χριστός».

1. Λίγα βιογραφικά γιά τή ζωή του, πως καταγράφονται πό τά κυκλοφορημένα γι ατόν βιβλία το συχαστηρίου πού εχε δρύσει στό Μήλεσι Αττικς, εναι καταρχάς παραίτητα.

«Ὁ Γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε τό 1906 στό μικρό χωριό Αγιος Ιωάννης τς Εβοιας. Πγε στό δημοτικό σχολεο δυό χρόνια μόνο. Μικρό παιδί διάβασε τόν βίο το γίου Ιωάννου το Καλυβίτου καί θέλησε νά τόν μιμηθε. Ετσι, σέ λικία δώδεκα τν, φυγε γιά τό γιον Ορος καί γινε ποτακτικός σέ δυό δελφούς πού σκήτευαν στά Καυσοκαλύβια. Εκανε σ ατούς ἄκρα καί χαρούμενη πακοή καί σέ λικία δεκαέξι τν κάρη μοναχός μέ τό νομα Νικήτας. Αγάπησε πολύ τόν Χριστό καί τούς γέροντές του καί πολύ νωρίς λαβε τό χάρισμα τς διοράσεως.

Δεκαοκτώ τν ρρώστησε βαριά καί ο γέροντές του τόν στειλαν σέ μοναστήρι κτός το Αγίου Ορους γιά νά ποβληθε εκολώτερα σέ θεραπεία. Επέστρεψε σύντομα μέ βελτιωμένη γεία, λλά ξανακύλησε, πως λέμε, καί γι ατό ο γέροντές του το επαν νά μείνει ριστικά σέ μοναστήρι ξω πό τό Αγιον Ορος. Πγε στήν Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους Αλωναρίου.

κεφιλοξενήθηκε γιά λίγο ὁ ἀρχιεπίσκοπος Σιναίου Πορφύριος Γ, ποος, φο διαπίστωσε τήν ρετή του, τόν χειροτόνησε ερέα στίς 27 Ιουλίου 1927 μέ τό νομα Πορφύριος.
Τόν Οκτώβριο το 1940 πό γάπη πρός τούς σθενες, ζήτησε καί διορίστηκε φημέριος στήν Πολυκλινική Αθηνν, δίπλα στήν Ομόνοια. Υπηρέτησε σ ατήν τριάντα τρία χρόνια. Μετά τήν συνταξιοδότησή του γκαταστάθηκε στά Καλλίσια Πεντέλης καί τό 1979, φο λαβε τήν προφορική δεια το πιχωρίου Μητροπολίτου Αττικς Κυρο Δωροθέου, γκαταστάθηκε σέ γρόκτημα στό Μήλεσι Αττικς, που στήν συνέχεια, πάλι μετά πό γραπτή δεια το δίου Μητροπολίτου, κτισε τό μετόχι το Ιερο Γυναικείου Ησυχαστηρίου Μεταμόρφωσις το Σωτρος.
Προηγουμένως, μέ γκριση τς Ιερς Συνόδου καί το  Υπουργείου Παιδείας καί Θρησκευμάτων, εχε δρύσει τό Νομικόν Πρόσωπον το Ησυχαστηρίου μέ δρα τήν Αθήνα, πού ναγνωρίστηκε νόμιμα μέ Προεδρικό Διάταγμα. Στό Μήλεσι τόν πεσκέπτοντο πολλοί χριστιανοί γιά νά πάρουν τήν ελογία του καί τίς συμβουλές του, διότι εχε γίνει γνωστός ς νθρωπος προσευχς, σοφίας, ταπεινώσεως καί γάπης πολλς.
Ο Γέροντας εχε τά χαρίσματα τς διοράσεως, τς άσεως καί τς προοράσεως, τά ποα χρησιμοποίησε πάντοτε μέ διάκριση καί ταπείνωση πρός βοήθειαν τν νθρώπων καί ποτέ γιά προσωπική προβολή. Εεργέτησε τσι χιλιάδες νθρώπους.
Οταν προεδε τό τέλος τς πίγειας ζως του πέστρεψε στό Αγιον Ορος, στό κελλί τν Καυσοκαλυβίων, που εχε γίνει μοναχός, γιά νά κοιμηθε τόν αώνιο πνο μέ ερήνη καί ταπείνωση καί νά ταφε θόρυβα. Στίς 2 Δεκεμβρίου 1991 κοιμήθη ν Κυρί καί τήν πομένη τό σμα του τάφη μοναχικά, ν ψυχή του εχε δη νέβη στόν ορανό, κοντά στόν Χριστό, τόν Οποο εχε γαπήσει περισσότερο πό τιδήποτε λλο.
Μετά τήν κοίμησή του γράφησαν γι ατόν πολλά βιβλία σέ διάφορες γλσσες. Ετσι ταπεινός ερομόναχος Πορφύριος γινε ερύτατα γνωστός καί συνεχίζει νά θαυματουργε καί νά βοηθε σους τόν πικαλονται».
 («Μαθητεύοντας στόν Γέροντα Πορφύριο», κδ. Η Μεταμόρφωσις το Σωτρος, Μήλεσι 2001).


2. Εκενο πού κυρίως θά μς πασχολήσει δι λίγων εναι κάποια λόγια του πού ναφέρονται στό πς πρέπει νά βλέπουμε τόν Χριστό, δηλαδή ναφέρονται στήν γάπη το Χριστο πέναντί μας. Αποτελον θά λέγαμε τήν πεμπτουσία τς λης ζως καί τς διδασκαλίας το Γέροντα, κάτι πού συνιστ τόν πυρήνα, πως θά δομε, καί τς ζως καί τς διδασκαλίας τς Εκκλησίας μας. Τά λόγια του ατά εναι να πόσπασμα μίας πομαγνητοφωνημένης συζήτησης πού γινε τόν Ιούλιο το 1988, στις τρες τό πρωΐ, μέσα σ να ρημοκκλήσι στήν Εβοια. Εκε ποσυρόταν μερικές φορές Γέροντας τά τελευταα χρόνια τς ζως του, ταν πιά ταν τυφλός καί νήμπορος. (Σημ.: κασέτα πού περιλαμβάνει τή συζήτηση ατή  χει κυκλοφορηθε πό τό μοναστήρι το π. Πορφυρίου).

«Λοιπόν, τσι πράγματι πρέπει νά βλέπωμε τόν Χριστό. Εναι φίλος μας, εναι δελφός μας, εναι ,τι καλό καί ραο. Εναι τό πν. Αλλά εναι φίλος καί τό φωνάζει: Σς χω φίλους, βρέ, δέν τό καταλαβαίνετε; Εμαστε δέλφια. Βρέ, γώ δέν εμαι... Δέν βαστάω τήν κόλαση στό χέρι, δέν σς φοβερίζω, σς γαπάω, σς θέλω νά χαίρεστε μαζί μου τή ζωή.
Ο Χριστός εναι τό πν. Εναι χαρά, εναι ζωή, εναι τό φς, τό φς τό ληθινό, πού κάνει τόν νθρωπο νά χαίρεται, νά πετάη, νά βλέπη λα, νά βλέπη λους, νά πονάη γιά λους, νά θέλη λους μαζί του, λους κοντά στόν Χριστό.
Αγαπήσατε τόν Χριστό καί μηδέν προτιμστε τς γάπης ατο. Ο Χριστός εναι τό πν, εναι πηγή τς ζως, εναι τό κρον τν φετν, εναι τό πν. Ολα στόν Χριστό πάρχουν τά ραα.
Ο νθρωπος το Χρστο πρέπει νά γαπήση τόν Χριστό, κι ταν γαπήση τόν Χριστό, παλλάττεται πό τόν διάβολο, πό τήν κόλαση καί πό τόν θάνατο».

3. Σχόλια

(α) Λοιπόν, τσι...εναι φίλος μας, εναι δελφός μας....

- Ο Χριστός δηλαδή χι τό φόβητρο καί πειλή τς ζως μας λόγω τς παντοδυναμίας Του. Μία τέτοια εκόνα περί Θεο χουν ο λλες θρησκεες. Διότι κφράζουν τόν πεσμένο στήν μαρτία νθρωπο. Ο πεσμένος νθρωπος χει φράγμα στήν ψυχή του πού τόν χωρίζει πό τόν Θεό. Οπότε νιώθοντας τήν νάγκη γιά Θεό (πειδή εναι δημιουργημένος πό Εκενον), ψάχνει νά τόν ερει, χωρίς μως πιτυχία λόγω τς μαρτίας-φράγματος. Δημιουργε τσι εδωλα, πλάσματα τς φαντασίας του. Καί φαντάζεται τόν Θεό τούς θεούς μέσα στήν παντοδυναμία τους ς τρομερά καί πειλητικά ντα. Μέ λλα λόγια δημιουργε θεότητες κατ εκόνα καί μοίωση το αυτο του καί τν παθν του. Ας θυμηθομε γιά παράδειγμα τούς θεούς το Ολύμπου τν Αρχαίων Ελλήνων. Μέσα στά πάθη τους περιδινίζονταν. Γνώρισμα τς σχέσεως ατς φόβος.

- Ο Χριστός λοιπόν ς Θεός πού ποκαλύπτεται φέρνει τήν ληθινή εκόνα το Θεο. Κι ατή εναι το φίλου καί δελφο, το Πατέρα πάνω πό λα το νθρώπου, πού κύριο γνώρισμά Του χει τήν γάπη (Παραβολή σώτου).

Ο Γέρων Πορφύριος λοιπόν κφράζει τήν ποκάλυψη το Χριστο καί τή διδασκαλία τς Εκκλησίας. Δέν λέει προσωπικές του πόψεις. Βρίσκεται μέσα στό ποτάμι τς παραδόσεως τς Εκκλησίας καί συνεπς καταθέτει τήν κκλησιαστική του μπειρία περί το Χριστο καί Θεο. Ατό πού λέει ποτελε τήν κοινή μπειρία τν ποστόλων καί λων τν Πατέρων. Ο γιος Χρυσόστομος μεταξύ τν λλων γιά παράδειγμα θά πε:
«᾽Εγώ Πατήρ, γώ νυμφίος, γώ οκία, γώ τροφεύς, γώ ρίζα, γώ θεμέλιος. Πν περ ν θέλς γώ...Εγώ καί φίλος καί ξένος καί κεφαλή καί δελφός καί δελφή καί μήτηρ. Πάντα γώ. Μόνον οκείως χε πρός μέ. Εγώ πένης διά σέ καί λήτης διά σέ, πί σταυρο διά σέ, πί τάφου διά σέ, νω πέρ σο ντυγχάνω τ Πατρί. Κάτω πέρ σο πρεσβευτής παραγέγονα παρά το Πατρός. Πάντα μοι σύ καί δελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί φίλος καί μέλος. Τί πλέον θέλεις»;



(β) Η μαρτυρία το γίου γέροντα περί το Χριστο βλέπουμε τι κινεται μεταξύ ατν τν δύο: τι Χριστός εναι τό πν καί πηγή τς ζως καί λων τν ραίων, λλά εναι καί φίλος καί δελφός. Ο Χριστός δηλαδή γιά τόν Γέροντα εναι καί παντοδύναμος Θεός, λλά καί νανθρωπήσας Θεός πού λθε στόν κόσμο, ζησε καί παθε καί σταυρώθηκε γιά μς. Η διπλή ατή προσέγγιση το Χριστο ς Θεο καί νθρώπου ποτελε, ς γνωστόν, τή βάση τς πίστεώς μας στήν Εκκλησία, πού ταν ατή μφισβητήθηκε πό αρετικούς, διατυπώθηκε πό τούς Πατέρες ν Οκουμενικος Συνόδοις ς δόγμα, δηλαδή ς ριο πού θέτει τό ρθό πλαίσιο στήν πίστη. Κι ατό σημαίνει τι κφράζοντας μ ατόν τόν τρόπο Γέροντας τήν πίστη του καί τήν μπειρία του γιά τόν Χριστό – πίστη καί μπειρία τς Εκκλησίας πως επαμε – καταδικάζει καί ατός τόσο τόν μονοφυσιτισμό σο καί τόν νεστοριανισμό.

Κι κόμη πιό πέρα: ασθηση το Γέροντα περί Χριστο φανερώνει ατό πού Εκκλησία μας διδάσκει περί το Θεο ς οσίας καί νεργείας: πείρως μακριά μας καί πρόσιτος ς πρός τήν οσία Του, πείρως κοντά μας ς νέργεια.

(γ) Ατή γάπη το Χριστο (σς γαπάω...) – λέει Γέροντας – κάνει καί τόν νθρωπο νά τή ζε μέ τόν τρόπο Εκείνου: κάνει τόν νθρωπο νά χαίρεται, νά πονάη γιά λους... Δηλαδή πιστός σάν τόν Γέροντα χι μόνο νιώθει τήν γάπη το Χριστο ς Πατέρα καί φίλου καί δελφο, λλά καί τή βιώνει παρομοίως ς γάπη πρός τόν συνάνθρωπο. Πο φείλεται ατό; Πς ζωή το Χριστο γίνεται ζωή καί το πιστο; Ασφαλς διά το γίου βαπτίσματος καί το χρίσματος, μυστήρια μέ τά ποα νθρωπος γίνεται μέλος Εκείνου, συνεπς ζωή το Χριστο ξακτινώνεται ς ζωή καί το νθρώπου (Ζ οκέτι γώ, ζ ν μοί Χριστός).


(δ) Προσοχή μως! Οταν μιλμε γιά τήν γάπη το Χριστο πού γίνεται γάπη καί το νθρώπου δέν ννοομε μία γωϊστική γάπη μία οδέτερη γάπη. Γιατί πάρχουν πολλν εδν ῾ἀγάπες πού δέν σώζουν τόν νθρωπο. Υπάρχει παρά φύσιν γάπη, κατά φύσιν γάπη καί πέρ φύσιν γάπη. Η γάπη το Χριστο εναι πέρ φύσιν γάπη, μέ κύριο γνώρισμα τή θυσία το αυτο γιά χάρη το λλου. Μείζονα ταύτης γάπην οδείς χει, να τις τήν ψυχήν ατο θ πέρ τν φίλων ατο.

(ε) Ο Χριστός μως  - κι εναι ξόχως σημαντικό ατό πού λέει Γέροντας – εναι καί χαρά...πού κάνει τόν νθρωπο νά χαίρεται.... Κι εναι κάτι πού πρέπει νά σημειώσουμε ντονα. Διότι κατηγορον τόν χριστιανισμό ο μή χριστιανοί καί χριστιανοί πού χουν χάσει τήν πίστη τους, τι εναι θλίψη καί κατήφεια. Προφανς μπερδεύουν τήν κακή μαρτυρία ζως πολλν χριστιανν πού πράγματι εναι μονίμως θλιμμένοι καί κατσουφιασμένοι, πού περιφέρουν πως λέμε διαρκς τή μιζέρια τους, μπερδεύουν λοιπόν τήν κακή ατή μαρτυρία μέ ατό πού εναι ληθς ν Χριστ πίστη καί γιότητα. Κι ατό πού δίνει πίστη ατή εναι χαρά. Ο χριστιανός δηλαδή εναι χαρούμενος νθρωπος, χι μως μέ τήν ννοια το χαζοχαρούμενου πως λέμε, λλά οτε πλς μίας ξωτερικς καί πιφανειακς καί πίπλαστης χαρς. Ο χριστιανός εναι χαρούμενος σωτερικά, γιατί καρδιά του χαίρεται πού χει νοικό της τόν Δημιουργό της Χριστό, πράγμα πού ντανακλ καί στό πρόσωπό του καί σέ λη του τήν παρξη (καρδίας εφραινομένης πρόσωπον θάλλει κατά τίς Παροιμίες). Ατή εναι λάμψη πού πρχε καί πάρχει στά πρόσωπα τν γίων μας, στω κι ν ατοί βρίσκονταν μέσα στίς θλίψεις καί τίς ξωτερικές δοκιμασίες.

Κι εναι εθύνη τν χριστιανν νά μή γινόμαστε ατιοι βλασφημίας το Θεο μας καί τς πίστεώς μας μέ τήν κακή καί θλιμμένη μονίμως ζωή μας, λόγω βεβαίως τς λιγοπιστίας καί τς πιστίας μας κόμη.


Κι ατή χαρά το ληθινο χριστιανο εναι καρπός τς παρουσίας το Πνεύματος το Θεο, συνεπς καρπός τς γάπης. Δέν εναι τυχαο πού πόστολος θέτει τή χαρά μετά τήν γάπη. ῾῾Ο καρπός το Πνεύματός στιν γάπη, χαρά, ερήνη....

(στ) Τί πιλέγει μως γιος Γέρων; Προτρέπει νά γαπήσουμε τόν Χριστό περάνω λων τν λλων γαπν. ῾᾽Αγαπήσατε τόν Χριστόν καί μηδέν προτιμστε τς γάπης Ατο. Ο Γέροντας τό τόνιζε, γιατί διος Τόν εχε γαπήσει. Εναι παρόμοια κραυγή λων τν γίων. Τά δια λόγια κριβς λεγε καί γιος Αντώνιος. Τά δια σχεδόν πιό πίσω μέγας πόστολος Παλος: Τίς μς χωρίσει πό τς γάπης το Χριστο; Θλίψις στενοχωρία... Οδέν μς χωρίσει πό τς γάπης το Θεο τς ν Χριστ Ιησο. Αλλά διος Δημιουργός μας καί στήν Παλαιά καί στήν Καινή Διαθήκη ατό διακήρυσσε: ῾᾽Αγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ξ λης τς ψυχς....καί τόν πλησίον σου ς σεαυτόν.
Κι κριβς τό τελευταο σημαίνει τι κανείς δέν γαπ τόν Θεό χωρίς γάπη πρός τόν συνάνθρωπο. Μέτρο τς γάπης το Θεο εναι γάπη πρός τόν συνάνθρωπο. Οπως τό λέει καί γιος Ιωάννης Θεολόγος στήν Α καθολική πιστολή του: ῾῎Αν δέν γαπς τόν συνάνθρωπό σου πού τόν βλέπεις μέ τά μάτια σου, πς θά γαπήσεις τόν Θεό πού εναι όρατος;.

(ζ) Καί νά τό ποτέλεσμα, πως τό σημειώνει π. Πορφύριος: γάπη ατή παλλάττει τόν νθρωπο πό τόν διάβολο, τήν κόλαση, τόν θάνατο. Ηδη πό τή ζωή ατή δηλαδή βιώνει τόν Παράδεισο. Πο χρος ταν κανείς παλεύει στήν γάπη γιά μιζέριες, γιά χθρότητες, γιά ψυχολογικά προβλήματα; Ολα ατά ξεπερνιονται καί χάνονται...

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης